Megaman Zero Game

Phanti

Stigma

Trafiasz do granicy Centralnej Części Miasta.

Napisz tam.

Trey

014

Przewleczona szmatami istota powoli odzyskiwała sprawność. Leżała tu już od dłuższego czasu, lecz dopiero teraz zaczęła odczuwać bodźce zewnętrzne, oraz powróciła jej świadomość. No, może jako tako powróciła. Drgające, wychudzone ciało podniosło się z gruzów, lecz poskutkowało to lekkim uderzeniem o jakąś ścianę, oraz przewróceniem. Otworzywszy oczy osobnik płci męskiej zauważył że znajduje się w niewielkim tuneliku, powstałym z poprzewracanych ścian czy fragmentów mebli(?). Jakoś udało mu się wyczołgać z tego miejsca i mógł rozejrzeć się po okolicy. Nie kojarzył jej zbytnio, w dodatku doskwierał mu głód. Był słaby, jak by nie patrzeć. Instynkty przejęły górę nad jego zagubioną świadomością. Musiał się czymś pożywić. Wyruszył więc w poszukiwania, a jego celem stało się przetrwanie.

Phanti

014

Widzisz...Dziecko, które najwyraźniej szuka jedzenia

Trey

014

Wrak człowieka spojrzał na dziecko. Pierwszą myślą było pozbawienie duszy istoty, lecz odezwała się w nim cząstka świadomości, która mówiła, że jest to istota gatunku ludzkiego. Nie zdatna do jedzenia, chyba że w ostateczności. Zmagając się z instynktem postanowił poszukać gdzie indziej.

Phanti

014

Z drugiej strony jest drugie dziecko szukające jedzenia. Tym razem dziewczynka.

Trey

014

Sytuacja stawiła numer 14 w ciężkim położeniu. Targany przez instynkt wzmagany głodem, w końcu przestał walczyć. Zadecydował tylko, że samicy nie ruszy, a spowodowane było to mglistym wspomnieniem z przebiegu nauki której pobierał przed laty. Pamiętał, aby nie krzywdzić samic, chyba że taki dostał odgórny rozkaz. A że rozkazu nie było, wybór zdawał sie być prosty. Chwiejnym krokiem ruszył w kierunku wcześniej spotkanego chłopca. Zamierzał osłonić go swoim płaszczem, przytknąć dłonie do jego ust i szybko wbić nóż.

Phanti

Zanim podszedł wystarczająco blisko do chłopca, ten zawołał do niego, wesołym, ciepłym głosem.

- Witam Pana! Jest pan głodny? Strasznie pan jest wychudzony! Mam trochę chleba! - Wyciągnął do niego rękę w której trzymał połówkę kromki chleba.

Trey

014

Reakcja chłopca zdumiała bohaterski numerek. Tak bardzo, że aż zlał się zimny potem, otrząsając się z beznamiętnej misji. Przekrzywił głowę w bok, po czym sięgnął swymi tyczkowatymi rękoma po chleb.
-Chcesz mi go oddać? Od tak? - zapytał słabo z niekrytym zdziwieniem

Phanti

- Tak Tak! - Odpowiedział chłopiec - Kiedyś też byłem taki chudy i znalazła mnie pewna pani i nakarmiła! Od tamtego momentu szukam z siostrą jedzenia po mieście, jednak gdy spotkamy kogoś w potrzebie to mu pomagamy!

Trey

014

Zachłannie spałaszował chleb, po czym jego wzrok padł na chłopca. Wydawał się być szczęśliwy i takim też tonem odezwał się
-Rozumiem... i dziękuje, młody samcze. Czy możesz mnie zaprowadzić do tej pani?

Phanti

- Niestety nie... - Chłopiec posmutniał - Pani umarła parę miesięcy temu...

Przyszła do was dziewczynka

- Dzieńdobry panu! Chce pan suszonego mięsa? - Wręczyła Ci pasek suszonego mięsa.

Trey

014

Wraz ze zmianą mimiki dziecka, twarz Impact'a też posmutniała. W sumie nie wiedział czemu, ale głos w jego wnętrzu powiedział mu, że powinien zrobić to samo. Od dziewczynki wziął pasek i spałaszował go, już mniej zachłannie. Jego oczy wyrażały skromną, jak gdyby nacechowaną szacunkiem podziękę
-W jaki sposób znajdujecie pożywienie? Nie boicie się we dwójkę chodzić po.. takim miejscu?

Phanti

- Nieee. - Odpowiedział chłopak. Jesteśmy drobni i w razie czego możemy schować się nawet w szczelinach w gruzach. - A jedzenie leży w wielu miejscach. Różne konserwy i takie suszone mięso...Niektóre zdatne do jedzenia rzeczy są jeszcze sprzed wojny.

Trey

014

Pokiwał głową na znak ze rozumie, rozejrzał się po okolicy, a następnie ponownie zwrócił uwagę na dzieciaki
-Jak mogę się wam odwdzięczyć?

Phanti

- Nie musi pan! - Odpowiedziały chórem - Ale na razie musimy lecieć! Do widzenia!

I gdzieś zwiały...