Megaman Zero Game

jediyan

- Wciąż próbuje cię uratować. Ty mnie nie pokonasz to jak taka mróweczka ma to zrobić?

X

-Edward nie jest mały jak ziarnko piasku!

Pomyślała zdenerwowana... ale sie szybko opanowała.

-To co mam zrobić abyś nas wypuścił?

jediyan

- Nie wiem. Zastanowię się. Muszę teraz się zająć twoim kolegą bo jeszcze zrobi sobie krzywdę.

X

Wstała...

-Edward! Gdzie jesteś?

Zaczeła krzyczeć chodząc.

jediyan

Nic tylko cisza. Po chwili znowu głos:
- Nie usłyszy cię.

X

<No dobra, przepraszam Cie. Za to żę stworzyłam ta dusze, że sie chamsko zachowywałam, a zwłaszcza za to że wogule przeszło mi przez myśl że moge być poteżniejsza od Ciebie. Zrób ze mną co zechcesz tylko błagam uwolnij Edwarda>

Pomyślała... już spanikowała troche.

jediyan

- To za mało.

X

jediyan

Nastąpiła głucha cisza. Trwa tak już bardzo długo.

X

<Halo! To tez nie wystarczy? To co mam zrobić? Przespać sie z tobą? Zatańczyć na rurze?>

jediyan

Nic tylko cisza. Nagle słychać coś. Jakby jakaś wojna się toczyła w pobliżu. Minutę później nastąpił jasny błysk i znalazłaś się ponownie w willi Marco. Tu naprawdę musiała się toczyć wojna. Nic nie było na swoim miejscu i wszystko rozwalone w drobny mak. Pył jeszcze nie opadł ale widać było Edwarda ledwo stojącego bo uginającego się pod ranami, a Marco tylko stał cały i się śmiał jakby usłyszał dobry dowcip.

X

-Edward!

Podbiegła do niego...

-Przepraszam, przepraszam, przepraszam!

Upadła przed nim patrząc sie na podłoge.

jediyan

- Nie przepraszaj. Przecież to przeze mnie się tu znaleźliśmy.

X

-Ale to przezemnie sie to stało! Jaka ja jestem głupia...

Sama se przygrzmociła z telekinezy w twarz...

jediyan

- Podoba mi się twój entuzjazm - powiedział Marco - Ok, pomogę wam.