Megaman Zero Game

Phanti

Deltar zaczął się śmiać jak typowy imprezowicz.

- Jak to co?! ZOSTAĆ NAJLEPSZYM I NAJPOTĘŻNIEJSZYM KUTFA JEGO W TE I NAZAD I Z POWROTEM! - Zrobił ruch Elvisa - By wszystkie były moje! - Po czym podniósł wysoko obie ręce do góry - I by urządzić na tej planecie największą imprezę we wszechświecie! - Znowu zaczął się szaleńczo śmiać. Jednak po chwili rechot zamienił się w cichy, lekko zimnawy śmiech. - Nie...Dosyć tych żartów. Pytasz na poważnie? Powiem Ci. Wiem, że jestem niezwykłą kreaturą. Moje zachowanie. Moje motywy. Moje działania. One nie są normalne, nawet dla zniszczonego świata w którym normalnie żyję. Przeznaczenie. Pytasz się o to czego pragnę? Nie wiem. Przeznaczenie. Moje przeznaczenie. Nie znam go. Honor. On mnie prowadzi. Ale czyj to honor. Bohatera? Mojego imiennika, oryginalnego Deltara? Czy może jakiegoś megalomaniaka chcącego tylko zniszczenia? - Zaczął chodzić w kółko - Przeznaczenie...Może już je zawiodłem? Może obudziłem się z tej kapsuły w nieodpowiednim czasie? Może moja rola już przepadła? Te myśli dręczą mnie odkąd się przebudziłem i odzyskałem pełną swiadomość...

inraeratus

Deltar

-Ktoś kiedyś powiedział: ,,Nie jest ważne kim się rodzisz. Dopiero to co czynisz z darem życia pokazuje to kim naprawdę jesteś." Nie jesteś odosobniony w tego rodzaju udrękach. Każda istota żywa jest po części swoimi rodzicami. Jednakże, jest także zupełnie inną, oddzielną istotą. Mówi się o nich jako o odbiciach. Lecz, patrząc w oczy - zwierciadła duszy - widzisz coś niesamowitego... istotę będacą czymś więcej niż tylko sumą części składowych. A przeznaczenie... łańcuch przyczynowo - skutkowy, w który wplątujemy się, sądząc, że palma, o którą ktoś się potknął i klnąc ściął, by 200 lat później atomy węgla z niej zawarte osiadły w naszym nosie i sprawiły, że kichniemy, odwracając wzrok ku pięknej nieznajomej... to było z góry zaplanowane? Nie, los potoczył się tak, a nie inaczej ze względu na decyzje podemowane przez nas wszystkich.... los, który zmieniasz cały czas, postępując tak, a nie inaczej.... Deltar. Twój imiennik. No i? Znajdę tysiąc różnic, a każda wykaże, że nim nie jesteś, łącznie z zastanawianiem się, czy nie jest się owym Deltarem! Ha... obudziłeś się w niewłaściwym momencie? Miałeś na to wpływ? Zawiniłeś? Czemu się tym przejmujesz? Głowa do góry. Carpe diem. Twórz przyszłość, zamiast zastanawiać się nad tym co było, jest... i będzie....

Matio

-Bah. O ile nie masz ochoty razić błyskawicami czy czymś podobnym... nah. Większość usprawnień jest zarezerwowanyh dla tych parających się walką na dystans. Więc zapomnij. Albo i nie. Co do katedry... jeśli chcesz im przeszkadzać w zebraniu, proszę bardzo. Jesteś umówiony na spotkanie tuż po nim. O. Chyba właśnie skończyli. - drzwi tuż obok Ciebie rozwarły się. Doprawdy, wyglądały tak przekonująco na kamienną płaskorzeźbę, że nie przypuszczałeś, że może tak być. - Tak zwany ,,sir Jaeri". Szara marynarka.

Odwróciłeś się. Ona już znikała daleko, wśród wieżyczek katedry.

<Spostrzegawczość> Pod spódniczką nosi... czarne leginsy. Majteczek nie zobaczysz. :/

Matoi

Matio Shiroi

-L'aid do zobaczenia

Powiedziałem prawie że pod nosem i odwróciłem się do wejścia do katedry.

Phanti

Deltar odwrócił się od niego.

- Przeznaczenie. Jest nieco bardziej skomplikowane niż Ci się wydaje. Niektórzy myślą, że to gra. Inni, tacy jak ty że to jakiś łańcuch skutkowo-cośtam. - Znowu odwrócił się do syntety - To jest motor mojego działania. Znaleźć swoje przeznaczenie.

inraeratus

Matio

Ludzie wyszli, przeszli... wielu ich było, a każdy wyjątkowy. Poznałeś uczonych, wojowników... niestety, nie było nikogo odpowiadającego opisowi podanemu prze L'aid. Przejście pozostało otwarte.

Phantom

-Według nas jest prostsze niż śmiałbyś sądzić. Wiesz czemu wszelkie byty o wyższym stopniu świadomości tworzą bogów na swój wizerunek? Czemu uzupełniają świat o coś, czego istnienia nie mają jak dowieść? To wygodne. Tłumaczą nimi rzeczy niezrozumiałe. Tacy ludzie i ogień, dla przykładu...przeznaczenie. Dobra, nie ma sensu ciągnąć tej dyskuzji. Przyzwalamy na tego typu myślenie, o ile nie wchodzi w grę naszym interesom... nie przeszkadza w Twym szkoleniu.

Strząsnął ręką pyłek z ramienia.

-Wracaj do swego przeznaczenia. Znaczy się, roboty. Ale wiesz - dodał cicho - gdy już urządzisz tę imprezkę, nie zapomnij mnie zaprosić, kej?

Yasahiro

Shinku Ankoku

Usiadł na przeciwko dowódcy i przyłożył rękę do swojej brody...I się zastanowił. Co on czuł na to wspomnienie. Zaczął to sobie przypominać. Ta moc... Odpowiedział całkiem szczerze.

-Szczerze. Czuję, jakby coś mnie ciągnęło spowrotem... Przeżyć to jeszcze raz. Nie pożądałem mocy dopóki to się nie zdarzyło. Ale po połączeniu z motorem zacząłem pragnąć mocy, siły. To było dla mnie coś, co uważałem, że mogę osiągnąć w przyszłości, a nawet więcej. Teraz czas mi się dłuży, to było jak narkotyk...-

To była prawda...A przynajmniej to, co za takową uważał. Sam nie był pewien co czuje.

Matoi

Matio Shiroi

Niepewnym krokiem wchodzę do środka.

inraeratus

Shinku

Mirell słuchał Cie w skupieniu. Pod koniec Twej wypowiedzi, odrobinę głębiej odetchnął. Przemówił. Powoli i spokojnie.

-Trafne określenie. Działanie tego rodzaju kontaktu w istocie działa niczym narkotyk. Z tą różnicą, że nie pozostawia żadnych śladów na ciele. Tylko efekt psychologiczny.

Zapauzował, dając Ci chwilę na przetrawienie tych słów. Kontynuował:

-Służyli pode mną już ludzie po tego rodzaju przejściach. Duża część nie wytrzymała presji. Oszalała, dopuszczając się czynów niegodnych wspominania. Jednak Ci o silnej woli pozostali sobą. Pytanie do Ciebie. Czujesz się na siłach, by okiełznać to pragnienie? Ta kwestia będzie decydować o rodzaju przydzialanych Ci misji oraz, ewentualnie, współtowarzyszy. Rozważ je. Masz czas.

Nie powiedział co się się stanie w takim, a w takim wypadku. Więc... czujesz się na siłach, Shinku?

inraeratus

Matio

Wkroczyłeś do katedry.
Posadzka była tu z ciosanego kamienia. Gdy stawiałeś kroki, słyszałeś echo. Akustyka była tu wręcz wyborna. Przeszedłeś korytarczem bocznym, o niskim, łukowym sklepieniu do głównej części budynku...
Delikatna, nie nachalna krzątanina. Widać było, że dobiegło końca długie posiedzenie. Paru, parunastu ludzi w brązowych tunikach uwijało się, doprowadzając do porządku to miejsce. Zamiatali podłogę, odstawiali meble... wokół okrągłego stołu stały krzesła, starannie przez nich odstawione. Do jednego z nich przeszedł i zasiadł na mężczyzna w szarej marynarce, ciemnobrunet z krótką fryzurą zaczesaną na bok i brodą. ,,Człowiek pokaźnej postury, którego jedynie żelazna wola i dyscyplina trzymała dotąd na nogach". Odetchnął głęboko, mogąc wreszcie zrzucić z ramion ciężar dłużącego się dnia. Spostrzegł Cię. Uśmiechnął się słabo, lecz przyjaźnie. Choć już z lekka słaniał się na nogach, sprawiał wrażenie pogodnie nastawionego do życia.

-Matio, prawda? - Powitał Cię - Zostałem poinformowany o Twoim przybyciu. Usiądź i rozgość się, proszę.
Poczekał chwilkę.
- Zatem... w jakiej to sprawie do mnie przybywasz?

Phanti

Deltar schylił się i wyszeptał

- Wolisz wódkę, piwo czy wino? Tak, żebym wiedział co ogarnąć...

inraeratus

Deltar

Zamruczał:
-Wódkę. Będę miał czym popić piwo, które MY Ci przyniesiemy. Wyrobisz się szybko ze szkoleniem to pokażę Ci piwo Bogów.

Poklepał Cię po ramieniu i odszedł. Odchrząknął.

-Naucz się być pusty... by móc się potem napełnić. Kapisz?

Phanti

- Ah! - Zawołał Deltar - To tak jakby ktoś mi nalał w kufel kijowego, rozcieńczonego piwa? - Westchnął - Wtedy wylewam mu to na ryj i wlewam sobie co mi się podoba?

inraeratus

Deltar

Skinął głową.

-Dokładnie. Tylko, że Ty jesteś jednocześnie szklanką i ręką nalewającą.

Phanti

Deltar się skupia.

I spuszcza...znaczy...ee... no, wypuszcza swoje wnętrzno...no kurde. Nie myśli o niczym. Totalnie.

inraeratus

Deltar

Słyszysz znowu głos syntety wewnątrz swej głowy.
-Energia. Wyprodukuj i sforsuj poza ciało.